کد مطلب:151453 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:268
ویژگیهای خلقی
حسین - علیه السلام - در خلقت و هیات به جدش، یعنی پیامبر - صلی الله علیه و سلم -، می مانست، و شباهت به پیامبر را میان خود و برادرش، حسن، قسمت كرده بود. جای شگفتی نیست؛ زیرا این دو، نیمه های یك میوه بودند از آن درخت كه پیامبر خدا - صلی الله علیه و آله - درباره ی آن فرمود:
[164] منم آن درخت، و فاطمه ریشه ی آن - یا: شاخه ی آن -، و علی لقاح [1] ، و حسن و حسین میوه ی آن، و شیعیان ما برگ آن؛ آن درخت ریشه اش در بهشت عدن است، و ریشه و شاخه و لقاح و میوه و برگ آن در بهشت اند. [2] .
این حدیث را عبدالرحمن بن عوف در حالی روایت كرد، كه می گفت: آیا پیش از آنكه اباطیل با احادیث بیامیزد، از من پرسش نمی كنید؟!
حسن از سینه تا سر، به نیای خویش می مانست، و حسین از پائین سینه، یعنی از پای تا ناف.
امام علی - علیه السلام - این مانندگی را بیان می داشت و می فرمود:
[47] : هركه را خوش آید كه به شبیه ترین مردمان به رسول خدا - صلی الله علیه و آله - در میانه ی گردن و دهان بنگرد، باید به حسن بنگرد. و هر كه را خوش آید كه به شبیه ترین مردمان به رسول خدا - صلی الله علیه و آله -، از لحاظ خلق و لون در میانه ی گردن تا كعب، بنگرد، باید به حسین بن علی بنگرد. [3] .
و در حدیث دیگر فرموده است:
[45] مانندگی به او را میان خویش قسمت كرده اند. [4] .
باشد كه وجود این دو فرزند، یادی و اندرزی باشد:
تا وجود پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - در دیده ی مردمان، و یاد او در دل، و اثر او در خرد ایشان، استمرار یابد.
و عبرتی باشد برای تاریخ؛ تا به آنان كه حسین را كشتند و با چوبدست بر دندانهای پیشینش زدند، بگوید كه آنان پیامبر را كشته اند و چوبدست خود را بر دندانهای پیامبر زده اند.
همین شباهت بود كه خادم پیامبر را برانگیخت:
انس بن مالك، هنگامی كه سر حسین را آوردند و ابن زیاد با چوبدستش بر آن ضربه می زد، وقتی دید كه آن چوبدست بر دندانهای پیشین اباعبدالله الحسین فرود می آید، گفت:
[48] هان! او شبیه ترین آن دو بود به پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم.
[164] منم آن درخت، و فاطمه ریشه ی آن - یا: شاخه ی آن -، و علی لقاح [1] ، و حسن و حسین میوه ی آن، و شیعیان ما برگ آن؛ آن درخت ریشه اش در بهشت عدن است، و ریشه و شاخه و لقاح و میوه و برگ آن در بهشت اند. [2] .
این حدیث را عبدالرحمن بن عوف در حالی روایت كرد، كه می گفت: آیا پیش از آنكه اباطیل با احادیث بیامیزد، از من پرسش نمی كنید؟!
حسن از سینه تا سر، به نیای خویش می مانست، و حسین از پائین سینه، یعنی از پای تا ناف.
امام علی - علیه السلام - این مانندگی را بیان می داشت و می فرمود:
[47] : هركه را خوش آید كه به شبیه ترین مردمان به رسول خدا - صلی الله علیه و آله - در میانه ی گردن و دهان بنگرد، باید به حسن بنگرد. و هر كه را خوش آید كه به شبیه ترین مردمان به رسول خدا - صلی الله علیه و آله -، از لحاظ خلق و لون در میانه ی گردن تا كعب، بنگرد، باید به حسین بن علی بنگرد. [3] .
و در حدیث دیگر فرموده است:
[45] مانندگی به او را میان خویش قسمت كرده اند. [4] .
باشد كه وجود این دو فرزند، یادی و اندرزی باشد:
تا وجود پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - در دیده ی مردمان، و یاد او در دل، و اثر او در خرد ایشان، استمرار یابد.
و عبرتی باشد برای تاریخ؛ تا به آنان كه حسین را كشتند و با چوبدست بر دندانهای پیشینش زدند، بگوید كه آنان پیامبر را كشته اند و چوبدست خود را بر دندانهای پیامبر زده اند.
همین شباهت بود كه خادم پیامبر را برانگیخت:
انس بن مالك، هنگامی كه سر حسین را آوردند و ابن زیاد با چوبدستش بر آن ضربه می زد، وقتی دید كه آن چوبدست بر دندانهای پیشین اباعبدالله الحسین فرود می آید، گفت:
[48] هان! او شبیه ترین آن دو بود به پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم.
[1] «لقاح» در زبان عربي آن گرد است كه خرمابن را با آن بارور كنند، تاكنون معادل فارسي سرراست و روشني از براي آن نيافته ام..
[2] مختصر تاريخ دمشق ابن منظور (124 - 3 / 7).
[3] شايد ضبط اين روايت خالي از اشكال و اشتباه نباشد.
ظاهرا مضمون درست آن باشد كه در روايتهائي ديگر از اميرمؤمنان - عليه السلام - نقل شده و در آنها خاطر نشان گرديده است كه امام حسن - عليه السلام - در سينه به بالا، و امام حسين - عليه السلام - از پائين سينه به پائين، به رسول خدا - صلي الله عليه و آله - مي مانستند. (نگر: حلية الابرار، البحراني، تحقيق: البروجردي، ط. مؤسسة المعارف الاسلامية، 72 - 69 / 3).
[4] مختصر تاريخ دمشق ابن منظور (124 - 3 / 7).